ایرانیها ، فقر فرهنگی و نذوراتی که می توان بگونه دیگری ادا کرد

نوشته: دکتر صیاد

ایرانی‌ها معادل ٢‌هزار‌میلیارد تومان غذای نذری در ماه محرم توزیع می‌کنند.(خبرگزاری ایسنا ۱۱ مهر ۱۳۹۵)

به این می اندیشیدم که با این پول چه کارهایی می توان کرد با جستجو در اینترنت و استخراج هزینه ساخت مدرسه، کتابخانه ، بیمارستان و ایجاد اشتغال در کشور به نکات جالب توجهی می توان رسید که بخشی از آن در ذیل آمده است:

۱. می توان به ۲۰ هزار زوج جوان ۱۰۰ میلیون تومان کمک هزینه خرید مسکن داده شود.

۲. می‌توان ۱۰۰ هزار شغل خانگی ایجاد کرد.
برای اشتغال خانگی بیست ‌میلیون تومان وام داده می شود.

۳. می توان ۲۰ هزار شغل در صنایع کوچک ایجاد کرد.
برای اشتغال در صنایع کوچک صد میلیون تومان وام داده می شود.

۴. می توان ۴ هزار شغل در صنایع متوسط ایجاد کرد.
برای اشتغال در صنایع متوسط ۵۰۰ میلیون تومان وام داده می شود.

۵. می توان ۱۰۰۰ بیمارستان در شهرستانها با متراژ ۲۰۰۰ متر ایجاد کرد.
هزینه ساخت بیمارستان در متراژ مذکور دو هزار میلیون تومان است.

۶. می توان ۲۰۰۰ مدرسه با تجهیزات کامل در نقاط مختلف کشور ایجاد کرد.
هزینه ساخت مدرسه در شهرستانها هزار میلیون تومان است.

۷. می توان ۴۰ هزار جهیزیه پنجاه میلیون تومانی برای زوجهای بی بضاعت تهیه کرد.

۸. می توان ۴۰۰۰ کتابخانه در متراژ ۳۵۰ متر در شهرستانهای کشور ایجاد کرد.
هزینه ساخت کتابخانه در شهرستانها پانصد میلیون تومان است.

و……. اقدمات خیرخواهانه دیگری که می توان انجام داد پیشنهاد آن را به خوانندگان واگذار می کنم.

سوالاتی که به ذهن متبادر می گردد :این هزینه ها را برای چه انجام می دهیم؟آیا قصد خیر داریم یا اهداف دیگری را دنبال می کنیم؟آیا پیامبران این چنین توصیه ای کرده اند؟ آیا روایتی هست که این میزان پول را بایستی در مملکت به این شکل هزینه کرد؟
آیا پیام دیگری از قیام عاشورا دریافت کرده ایم؟آیا مطالعه ای در این خصوص داشته ایم؟ آیا فکر می کنیم امام حسین شهید شد تا ما صرفا در دو روز عزادار بوده و نذریهای خود را ادا کنیم؟ و به یاد ایشان گریه و زاری کنیم؟همین؟

نمی دانم هر چه بیشتر فکر می کنم سوالات بیشتری در ذهنم شکل می گیرد که پاسخی برای آن پیدا نمی کنم.

در کشوری که مردمش دارای مشکلات عدیده ای هستند  و وضعیت فقرا وخیم تر از آن است که به آن بپردازیم در این موقعیت آیا نمی بینیم  افراد فقیری که سر خود را تا کمر داخل سطلهای زباله فرو می برند ؟ واقعاً نمی دانیم چه میزان از مردم بخاطر شدت فقر، کلیه خود را می فروشند؟ چه تعداد از کودکان بدلیل فقر از امکانات آموزشی محروم هستند؟ چقدر از مردم این کشور سر بی شام به زمین می گذارند؟

طرف صحبت من با خیرینی است که با این همه مشکل، کماکان علاقمندند به همین شیوه  نذر خود را ادا کنند ،کمی فکر کنیم و بیندیشیم که کار خیر کردن با این سبک و سیاق صحیح است؟
این گونه می توان استنباط کرد که احتمالا دچار فقر فرهنگی هستیم ، قصد نمایش داریم و اهداف دیگری غیر از خیرخواهی را دنبال می کنیم ،جالب اینکه عامه مردم نیز از این رویه خرسند هستند.،دنبال نذری دویدن و ساعتها معطل شدن برای یک دست غذای نذری برای کسی که از وضع تمکن مالی خوبی برخوردار است کار پسندیده ای نیست.ولیکن شهرهای ایران در این ایام پر است از این صحنه های نه چندان جالب و گاهی بدون اینکه خودمان متوجه باشیم رفتار ما به مثابه قحطی زدگان است.

گفته می شود که این کشور تمدن ۲۵۰۰ ساله دارد ولیکن کارهایی که مردم این کشور انجام می دهند با این جمله همخوانی ندارد فکر می کنم بهتر است بگوییم این کشور ۲۵۰۰ سال پیش تمدن داشته است.متاسفانه چنین رویه ای  از مردم یک کشور متمدن بسیار بعید است،

با همه این اوصاف کاش می دانستیم امام حسین(ع) می خواست درس آزادگی ،ظلم ستیزی ، فداکاری ، گذشت و عشق را به ما بیاموزد. کاش می دانستیم ….

به امید اینکه روزی برسد که به جای نمایش و اجرای شوهای مختلف و در نهایت خود را بصورت یک خیّر جلوه دادن، تلاش در جهت رفع مشکلات مردم فقیر آن هم بدون کار تبلیغاتی و نمایشی صورت گیرد.